چه ساده اندیش

آهسته و با بغضی که هدفش بریدن صدام بود گفتم : من هنوز دوست دارم... 

و او که سعی می کرد اشک هایش را از من قایم کند گفت دیگه خیلی دیره... 

و اما من هیچ چیز نمی شنیدم گرمی قطره ای رو روی گونم احساس کردم بغضم شکست دستاشو گرفتم اینبار با همه وجودم گفتم... من هنوز عاشقت هستم... 

و او خنده ای در هم آمیخته با اشک کرد و گفت : چه زود از پا افتادی ، چه زود شکستی ، و اینو بدون عزیزم خیلی زود دیر شد... 

او رفت... 

او رفت و منو با یه دنیا غم و خاطره تنها گذاشت... 

و من داد میزنم و می گم : ای عشششششقققق   من عاشقم مرا غم سازگار است... 

و باز خموش می شینم و یه خط دیگه روی دیوار می کشم به امید اینکه یه روزی برگرده... 

شاید یه روزی بیاد... 

شاید...