در تاریکی شب در سکوتی که قطرات باران با ظرافت خاص خود آن را می شکست و برگهایی که در زیر پاهای خسته ام داد می زدند و اما من بی تفاوت.اندکی بعد به قرار گاه رسیدم.
چه حس غریبی...
بی اختیار پاهایم به نشسشتن راضی شدند.انگار پلکهایم قصد پایین آمدن نداشتن.چشمانم به نا کجا پل زده بودند.افکارم در همین نزدیکیا بود.خاطرات زیبایم را روی پرده بد بختی انداختم.ترس از تکرار گذشته مرا سخت آشفته کرده بود.یادم اومد اولین روزی که دوست داشتنو یاد گرفتم.گفتنش خیلی شیرین بود.اولش از گفتن شروع شد تا که دلم حاکم عقلم شد. یادش بخیر...
زیاد طول نکشید که عشق را هم فهمیدم.زهی خیال باطل که اگه می فهمیدم عاشق نمی شدم و نمی شکستم.اما حیف گذشته ها گذشته...
حال دیدن پر پروانه کنار اشکهای شمع که دیگه اثری از ایستادگی اش نمانده بود مرا به یاد خودم آورد که فراموشش کرده بودم.به خودم اومدم.بارون چند دقیقه ای می شد بند اومده بود انگار اونم از من فرار می کرد.
تنهایی را کنارم احساس می کردم به امید همین تنهایی بلند شدم و با خودم گفتم:
" تنها یار وفادار برای من تویی ای تنهایی"
بعد راه رفته را برگشتم...
(نوشته خودم تقدیم به تنها ترین ها)
هنگامی که دستم از دستت جدا شد . نه . هنگامی که دستم را از دستت جدا کردم
تو بالا ماندی و من هبوط کردم
کاش می دانستم یک لحظه لمس دوباره دستانت برایم نهایت همه آرزوهای زمین خواهد شد .
کاش می دانستی لحظه ای دوباره با تو بودن را به بهای همه عشقهای هستی خواهم خرید .
کاش تنها برای لحظه ای نگاهت را به این سو به پائین می چرخاندی تا نگاه منتظرم را برای با تو بودن می دیدی . اشتیاقم و دنیا دنیا تاسفم برای از دست دادنت.
یا حق
سلام .فرنوش هستم از وبسایت احساسات دات کام ! اگه عزیزی رو دارین که می خواین صداتونو به گوشش برسونید بیاید سایت ما . در ضمن می تونید به گمشده هاتون از سایت ما پیام بدین . برای وبلاگتون هم ابزار های جدید و بی همتا آماده کردیم . قربان شما - فرنوش