یه حرف خود مونی

تا حالا ما آدما چند بار جلوی آینه وایستادیم تو هر بار چند دقیقه به خودمون نگاه کردیم یاااا بهتر بگم به ظاهرمون نگاه کردیم به ظاهرمون رسیدیم لباسامون رو مرتب کردیم موهامونو شونه کردیم کلا به خودمون رسیدیم. 

بعد به ظاهرمون از زوایای مختلف نگاه کردیم ببینیم کوچکترین ایرادی نداریم؟ 

می دونستین همین ظاهرمون باطنمون رو به فراموشی سپرده باطنی که زیباترینه اماماها نمی بینیم یعنی نمی تونیم ببینیم یا نه بهتر بگم نمی خوایم ببینیم. 

این جسمی که جلوی آینه می بینیم بی ارزش ترین چیزه یه چیزیه مثل میز و صندلی و در و... 

ما این جسمی که می بینیم نیستیم ما پشته این جسم درون این جسم هستیم به جای اینکه به این جسم بی خاصیت برسیم به خود واقعی مون برسیم. 

کسایی که به خاطر ظاهرمون به ما نزدیک می شن همانند کسانی هستند که به خاطر ۱ساعت سوار شدن به ماشینمون به ما نزدیک می شن.یعنی جسم ما مانند بقیه چیزای بی ارزشی می مونه که دیگرون به خاطر اونا ما رو می خوان نه به خاطر خود واقعیمون. 

شما اگه به باطنتون بیشتر از ظاهرتون ارزش قائل بشین دیگرون هم این جسارتو نمی کنن باطن شما رو به خاطر رسیدن به جسمتون زیر پاشون له کنن.

آهای کسایی که وقتی در تنگنای دنیا در مشکلات دنیا و مخصوصا در مشکلات معنوی و عاطفی گیر می کنین میافتین دنبال خدا می گردین با شمام آره با شما دارین کجا رو می گردین چرا دارین سر خدا داد می زنین می گین خدا کجایییییییییی... 

یه لحظه به خودتون نگاه کنین با آینه دل به باطن غریب و زیباتون نگاه کنین که خدا در وجود شماست وفراموشش کردین و اون وقت در کمال ناباوری راهی برای رسیدن به آنچه که می خواهین و نیاز دارین در قلب شما رسوخ می کنه انگار شما سال ها از آن راه آگاهی داشتین اما فراموش کرده بودین... 

و اینجاست که باز خدا رو احساس می کنین و باز فراموش... 

و این محبت خدا و نا سپاسی ماست...